woensdag 29 juli 2015: Afscheid en tranen

Ik slaap weinig vannacht. De organisatie voor het afscheidsfeestje spookt door mijn hoofd en ook de pizzaparty van gisterenavond zit nog onder mijn huid. Ik zie het 04.00 uur worden en besluit als de wekker om 6.15 uur afgaat om niet naar mijn zorghuisje te gaan. Erik meldt me af en ik draai me nog een keertje lekker om. De zon schijnt alweer uitbundig als ik om 8 uur na een frisse douche aan de ontbijttafel verschijn: heerlijk! Karlijn en Sharon komen ons vertellen dat Willy ons naar het topje van de heuvel brengt om mooie foto’s te maken en dat hij nu vertrekt. Ik spring in mijn kleren, gris het fototoestel uit de oplader en kan nog net op tijd in de bus springen. Het is een prachtig uitzicht en het is fijn om alle herinneringen aan deze prachtige omgeving vast te kunnen leggen. De hoge heuvels, het wuivende suikerriet, de oceaan, de hutjes en de gammele brug die we gekscherend onze “Bridge of Freedom”noemen. Als we rond 9 uur terug zijn heeft Roos de babyroom al geopend en zijn Joshua, Baba en Zozo onze 3 peuters voor vandaag. De tweeling zou ook komen, maar op de een of andere manier vindt de huismoeder het toch lastig om ze af te staan. Prima, want dat scheelt ons een hoop werk. Roos is al erg bedreven in het runnen van een babyroom en ze zingt liedjes, bouwt met de blokken, entertaint de mannetjes en weet haar weg te vinden. Kopje koffie erbij, stoeltje in de zon…heerlijk! Erik geeft vanochtend een tweede BML-sessie voor de huismoeders. Dit keer komen er 6 en dat is een goede opkomst! Vanmiddag geeft hij een sessie voor de leerkrachten en de staff en daar is iedereen erg enthousiast over. Wat tof dat hij zich zo nuttig kan maken! Om 11.45 uur gaan Merel en ik met Willy mee om de 120 bestelde heliumballonnen op te halen, daarna halen we Mallory en Sandile op bij de dovenschool en rijden we via Checkers weer terug. Snel knopen we striklint aan 20 ballonnen voor de kinderen die van de Daycare komen en niet bij MoP wonen. Deze kleine kleuters worden om 13 uur weer naar huis gebracht en zij gaan allemaal helemaal blij met hun heliumballon de bus in met juf Jennifer. Spontaan zingen ze “Happy Birthday to you” en we zwaaien ze uit als de bus wegrijdt. Later vertelt Willy ons dat ze de hele weg hebben zitten zingen. Alle ballonnen worden in ons huisje bewaard en na de lunch gaan we de koffers inpakken. Wilma (van be More) komt nog langs om gedag te zeggen en we bespreken nog even wat punten ter verbetering. Eén ding is zeker: 3 weken is echt veel te kort als werkperiode! Nathalie komt helpen om de linten aan de ballonnen te knopen en dan gaan we de koffers inpakken en alles opruimen. Cynthia de schoonmaakster komt de laatste wasjes brengen en inmiddels liggen alle spullen die we niet mee terug naar huis nemen op de tafel. Ik vraag haar wat ze van de etenswaren wil hebben. Ze is verlegen maar wil wel graag alles gebruiken. Ze kiest voor haar kindjes en haarzelf drie dekbedovertrekken uit en ik geef haar onze handdoeken en washandjes. Ik leg haar uit hoe washandjes werken (hier gebruiken ze stukjes handdoek als washandje) en ze zegt verbaasd dat dat heel handig is! Het is een lief mens en ze blijft maar zeggen dat we een goed hart hebben en “God bless you”. Voor haar zoon kiest ze een voetbalshirt uit en ze vertrekt met 4 tassen en een rode ballon. Ze moet een uur lopen naar huis maar dat vindt ze niet erg; “I’m so happy!” Om 16 uur begint ons feestje en alle kinderen worden wild als ze de ballonnen zien. We knopen hun hartenwensen aan de linten en het is ontroerend om de wensen te lezen: I want to be a docter. I hope I will become a princess. I will never forget you! I wish that my life is good and that I have a big family. I will always remember you. I wish for a dog. I love God. I hope to see you again. I wish you could stay forever. Angel of mine”,etc. Als dan eindelijk alle kinderen een ballon hebben lopen we met z’n allen naar het voetbalveld. Daar gaan we in een groep bij elkaar staan en houdt Erik een kort afscheidswoordje. We tellen af van 10 naar 0 en dan laten alle kinderen hun ballon los….En daar gaan 100 ballonnen de lucht in tegen een oranjerode avondlucht. Iedereen klapt en juicht en we kunnen ze nog heel lang volgen…Justin zet de muziek aan en dan wordt het dansen, schmincken, limonade drinken en snoep eten. Alle kinderen dragen het gele “Let’s dance for Mother of Peace”-polsbandje en zijn er reuze blij mee. Het is een sprookjesachtig tafereel op een voetbalveld middenin de suikerrietvelden. Het is voor het eerst een warme avond en iedereen danst op blote voeten. Waka Waka blijft het favoriete nummer waarop alle kinderen helemaal los gaan. Ook de kleine Joshua danst er lustig op los. Wat een heerlijk moment…ook weer eentje die je opslaat en nooit meer zult vergeten. We eindigen ons feestje op het pleintje voor de kerk waar Erik in het donker met het kerkkoor een lied zingt van Lionel Richie. De meiden stralen en het was een geweldige afsluiting van een prachtige periode. We krijgen allemaal een certificaat voor de bewezen diensten met daarin een rozenkrans. We sturen de kinderen naar huis en samen met de 10-jarige Syabonga en Justin ruim ik het voetbalveld op. Syabonga fluistert me toe dat Justin verliefd is op Roos en Justin verontschuldigt zich voor het feit dat Syabonga zijn mond niet heeft gehouden. Ik stel hem gerust dat zijn geheim veilig is bij mij. Justin is nl. 30 jaar en heeft een lichte geestelijke handicap. Hij is de handyman en is superlief en altijd erg behulpzaam. Als ik Syabonga naar huis breng om zijn huismoeder te vertellen dat hij mij zo goed heeft geholpen (anders krijgt hij straf omdat hij zo laat is) fluistert hij me toe dat hij ook verliefd is op Roos. Hij vraagt of hij haar nog even kan zien maar ik vertel hem dat Roos in haar zorghuis is. Hij is teleurgesteld…Ook ik ga naar mijn zorghuisje waar een nieuwe huismoeder de taak van ma Bongi heeft overgenomen. Alles loopt op rolletjes en de jongens zijn al gebadderd. Joshua komt net onder de douche uit en ik kleed hem aan. De kinderen gaan aan tafel en ik heb even de tijd om met Erik langs alle huisjes te gaan om afscheid te nemen van de moeders. We hebben voor ieder van hen een doosje chocolade gekocht als blijk van waardering voor hun moed en het zware werk. Merel en Roos hebben de kaartjes geschreven. In ieder huisje ontstaat hilariteit als we zeggen dat het alleen voor de moeders is en niet voor de kinderen. De huismoeders vinden dat heel erg grappig! Ook Jenny en Justin krijgen een doosje en daarna ga ik weer terug om voor de laatste keer bedtime stories te lezen. De jongens kruipen in bed tegen me aan en Kosnathi begrijpt heel goed dat dit de laatste keer is. Hij heeft tranen in zijn ogen en blijft me maar knuffelen en kusjes geven. Amahle kruipt vrolijk onder de dekens en als ik hem een knuffel geef en hem gedag zeg antwoordt hij: “Pizza?” met een big smile! Haha! Het is ook maar beter dat hij niet alles beseft. Vandaag hebben we aangegeven dat we hem zullen gaan sponsoren met ons sponsorgeld en dat, als het na 18 maanden op is, we de sponsoring zelf blijven financieren. Iedere 3 maanden krijgen we een update en soms ook foto’s. Hij heeft een assessment gehad en zal waarschijnlijk binnenkort al naar een school voor autistische kinderen gaan waar hij beter begeleid kan worden. Dit mannetje heeft me zo diep geraakt met zijn grappige koppie en zijn fantasietaaltje… Mpume zit voor de tv en kijkt de andere kant op als ik haar gedag zeg. Ik vraag om een big hug en die geeft ze niet van harte. Als ik tegen haar zeg: “I wish you the best in life. Keep up the good work en keep on smiling, because you have the most beautiful smile!” dan kijkt ze me aan en staan de tranen in haar ogen. Ik ga snel weg. Ik beloof later terug te komen voor Zenzile die nu in de kerk is. Joshua krijgt de zebra die gemaakt is door Linde. Hij is er zo blij mee! Hij roept steeds: “Look! Look!”. En dan trek ik de deur achter me dicht. Ik loop terug onder een heldere sterrenhemel en schud even alle emoties van me af. Ik wil het niet toelaten want dan vrees ik dat ik de rest van de avond instort. Dus kook ik pasta en ruim de keuken op. Roos komt met dikke ogen van het huilen thuis. Haar hele huisje moest keihard huilen en ze kreeg veel briefjes en lieve knuffels van de kinderen. Merel heeft nog voor haar hele huisje pannenkoeken staan bakken en is ook overladen met prachtige brieven. Ook de oudste jongen (17) in haar huisje was dolblij! We hadden Nivea douchegel voor hem gekocht en hij vertelde enthousiast dat hij dat op de reclame had gezien. Het is onvoorstelbaar, maar deze kinderen komen zelden of nooit buiten de poorten van MoP. Ze worden met de bus naar school gebracht en gehaald. Hun buitenwereld bestaat alleen uit dat wat ze op de TV zien. Als we zitten te eten wordt er zachtjes op de deur geklopt. Nolwazi staat voor de deur in haar dunne pyjama en wil heel graag van ons allemaal nog een knuffel. Ze moet bijna huilen en het is zo aandoenlijk. Mallory en de andere meiden komen ook nog afscheid nemen en tikken de laatste Flügeltjes weg. Dan komen Syabonga en Awande toch stiekem ook nog even langs. Roos handelt het buiten af. Ik trek het echt bijna niet meer. Erik komt met dikke ogen terug. Zijn computerjongen, Syanda, was niet op ons afscheidsfeest omdat hij straf had gekregen. Toen Erik naar zijn huisje was gegaan om hem gedag te zeggen was hij Erik brullend in de armen gevlogen. Tsja…dat werd ook uncle Erik even teveel. Syanda krijgt Erik z’n oranje voetbalshirt en het polsbandje van Let’s dance for Mother of Peace. Rond 20.30 zeg ik Zenzile gedag en geef haar de tas van Seventytoo die Merel als handbagage gebruikte. Ze vond hem zo mooi. In de tas zitten onze Disneyhanddoeken, nog een dekbedovertrek en de kleding die ik achterlaat. Als laatste gaan we naa het jongenshuis van Nuh waar we alle sportkleding achterlaten. Ook deze sporty huismoeder van 36 heeft een diepe indruk op ons gemaakt met haar jongenshuis en haar studie. Vaak zagen we haar nog tot diep in de nacht studeren. We krijgen een hele dikke knuffel van haar. Als dan eindelijk de hele familie binnen is moeten we nog de koffers inpakken en het huisje schoonmaken. Ik ben het zat en ik ben kapot. Voor m’n gevoel hebben we op ons tandvlees de eindstreep gehaald en hebben we alles gegeven wat we hadden. Ik neem tegen 23 uur twee slaappillen en val direct in een droomloze slaap. Einde van een zeer geslaagde dag!