Dinsdag 28 juli 2015: Victoria Street Market

Vanochtend loopt de wekker om 5.40 uur af. Ik lig even te bedenken waarom ik dit ook alweer had bedacht…Mijn lijf is nog heel moe en alles in me schreeuwt dat ik nog wel minimaal 3 uurtjes kan blijven liggen. Als ik in mijn zorghuisje om 6.15 uur binnenkom is Amahle verdrietig. Ma Bongi was vergeten dat hij vanochtend naar het ziekenhuis moet en hij gaat dus helemaal niet naar school! Crap; heb ik mijn wekker voor niets gezet! Maar Khethiwe vindt het wel leuk en dus wandelen we op de vroege ochtend naar de parkeerplaats. Als we de kerk passeren zie ik dat die flink vol zit! Minstens 30 kinderen en enkele van de staff-leden zitten in stilte te bidden… Eenmaal in de auto blijkt dat JP ook naar de universiteit van Durban moet omdat Amahle niet meegaat. Hij redt het niet om voor 9 uur terug te gaan en zodoende kan ik toch niet mee. Nu is Khethiwe weer teleurgesteld! Zucht….ik had beter helemaal niet kunnen bewegen vanochtend! Willy zegt me in zijn bus in te stappen. Hij gaat alle kinderen uit de buurt ophalen die bij Mother of Peace naar de Daycare (kleuterschool) gaan. Ik vind dat leuk en rijd graag met hem mee. De zon komt oranje op boven de heuvels en de wereld kleurt rozerood mee. Eerst pikken we Jennifer (de juf van de Daycare) met haar eigen kindertjes op. Daarna rijden we verder de heuvels in. Overal langs de weg lopen mensen en vooral veel schoolkinderen. Keurig in het uniform van hun school met dikke wintermutsen op. Willy kan aan de uniformen zien hoe ver sommige kinderen nog moeten lopen: sommigen meer dan een uur… Onvoorstelbaar! Bij de scholen zitten dames die snoep en drinken verkopen aan de kinderen. De weg is slecht en de heuvels zijn stijl. In de heuvels is de weg onverhard. Op ieder kruispunten stoppen busjes die kinderen ophalen en wegbrengen. De kinderen die Willy ophaalt staan vaak te wachten langs de kant van de weg. Sommigen met hun ouders, anderen alleen. Sommige kindertjes zijn niet ouder dan 4 jaar! Juf Jennifer springt iedere stop energiek uit de bus en verwelkomt elk kind met evenveel enthousiasme. De kinderen fluisteren mij verlegen een ‘goodmorning’ toe vanonder hu dikke winterjas. Ook hier weer zie je dikke mutsen, wanten, dubbele truien en dan wel met teenslippertjes eronder ! Hoe verder we komen, hoe armoediger de huisjes worden. De laatste kinderen leven echt in een klein huisje met een tuin van aangestampte grond met daarop wat geitjes en kippen. Juf Jennifer praat gezellig met alle kindertjes en ze straalt warmte en gezelligheid uit: wat een fantastische juf is dit! Alle kindjes zitten blij in de bus! We zijn om 7.45 weer thuis en ik kan snel even een kop koffie nemen. We gaan vandaag met Michelle (een andere vrijwilliger) naar Victoria Street Market. Erik blijft thuis want die is niet meer te stuiten. Hij wil iedere minuut zinvol besteden en heeft geen zin in een souvenirmarkt downtown Durban. We gaan met politieman Martin dus hij laat alle vrouwen met een gerust hart gaan. VSM ligt middenin het centrum en kun je vergelijken met de Zwarte Beurs. Het is een overdekte hal met allemaal kleine toeristenwinkeltjes. Het is er nog stil als wij binnenwandelen en Martin introduceert ons bij 3 Indiase winkeliers en zegt dat we vrijwilligers zijn. Hij heeft met hen afgesproken dat vrijwilligers erg veel korting krijgen. De Indiërs zijn volgens Martin erg slim. Ze hebben goede spullen en verkopen aan ons tegen bodemprijzen. Zodoende zijn ze ervan verzekerd dat de vrijwilligers het aan elkaar doorvertellen en als ze ooit weer terugkomen naar dezelfde winkel gaan. Al in de eerste winkel slaan we onze slag en kopen mooi houtsnijwerk. De Indiërs zijn erg vriendelijk en voorkomend en het worden lange, maar vooral ook hele interessante gesprekken. Verderop koop ik heerlijke kruiden en daarna vraag ik Martin waar ik de kapotte DVD van ma Bongi kan laten repareren. Hij schat in dat ik beter een nieuwe kan kopen omdat ik dan even duur uit zal zijn. Roos had al een winkeltje op het oog en Martin voert de onderhandelingen. Dat is mooi want de Indiërs zijn zeer begaan met volunteers en MoP. Ik scoor een gloednieuwe DVD-recorder met afstandbediening, batterijtjes en MP3 voor omgerekend €17,50! Dat zijn nog eens scherpe prijzen! Merel koopt een tas van (bijna echt) slangenleer en ik scoor nog een handgeweven tafelkleed. Als we klaar zijn wandelen we op mijn verzoek de vlees- en vishal in. Buiten stoppen de eerste toeristenbussen die ladingen toeristen uitspugen. Het is inmiddels al tegen 11 uur en de marktlui zijn aan het opruimen. Willy en Michelle wachten buiten en de meiden en ik kijken onze ogen uit bij de lamshersentjes, de geitentongen en de compleet gevilde en ongevilde schapenkoppen. Het ziet er bijzonder uit en Roos griezelt ervan. Bij één kraam hangen onthoofde schapen met de ingewanden er deels uit. De vriendelijke verkoper vertelt me dat ze op aanvraag de ingewanden eruit snijden en wegen. Geweldig, toch? We rijden dan door naar Galleria voor de boodschappen en de benodigdheden voor ons afscheidsfeest. Na een vlotte KFC-lunch gaan de meiden even winkelen en ontwikkel ik de foto’s van mijn zorghuisje. Ik koop papieren fotolijstjes erbij zodat ik daar een wens op kan schrijven. Roos scoort een wintersjaal en twee truien. Via de ATM naar de supermarkt waar we 22 pizza’s inslaan en allerlei verse spullen voor de extra toppings. Merel haalt alles voor het bakken van pannenkoeken en een bak chocoladeijs. Voor ieder huisje 3 flessen Coca Cola/Fanta/Sprite en dan zijn we voor ons avondeten klaar. Striklint, aanmaaklimonade, snoepjes en nog een DVD (Chicken Run) voor mijn huisje en natuurlijk speciaal voor Joshua die dol is op kippen! Volgens mij sta ik nu al rood voor deze maand… Martin zet ons om 14.15 uur thuis af en Amahle komt de auto al rennend tegemoet. Pizza? is het eerste wat hij roept. Hij helpt met de auto uitpakken en dan ga ik snel mijn laatste drama-lessen voorbereiden. Ze worden vandaag ingekort want zoals altijd loopt het volgens Afrikaanse planning. De kinderen moeten ook naar de huiswerkklas of naar een monitor-bijeenkomst. Alles overlapt elkaar en de leerkrachten worden boos als ze naar dramales gaan. Ik kijk nergens meer van op. We doen gezellige spelletjes en ronden het goed af. Merel en ik gaan de hartjes voor aan de ballonnen en de uitnodigingen rondbrengen voor het afscheidsfeest en gaan dan naar ons zorghuis. Gewapend met pizza’s, verse groenten en een tas vol met geheime cadeautjes betreed ik mijn huisje. Maar…ma Bongi is er niet. Ze is met Khethiwe naar Galleria want die moest sportschoenen! Joshua ligt in bed te slapen. Amahle ligt al in bad want hij denkt: hoe eerder ik klaar ben hoe eerder ik mijn pizza krijg! De schat! Zenzile en ik gaan samen beginnen met de voorbereidingen en we kunnen het goed vinden. Al zingend snijden we de tomaten, uien, paprika’s, champignons en de ham en ze geniet hier duidelijk van! Ik zet vast de oven aan en stuur Kosnathi ook vast in bad. Ma Bongi komt tegen 18 uur binnen en Khethiwe is blij met haar prachtige sportschoenen. Ma bongi is doodmoe; ze is al vanaf 5 uur vanochtend in touw en had vanmiddag kinderen uit drie huisjes om op te passen. Ik zeg haar te gaan zitten en dat ik de rest regel vanavond. Ze moet hard lachen en trekt haar schoenen uit. Het lukt me niet om een gezellige sfeer te creëeren; iedereen loopt in en uit en er moeten allerlei papieren ingevuld worden door ma Bongi. Er komt nog een therapeut voor Joshua en de hoofdhuismoeder komt langs met een vragenlijst. Nuh komt terug uit school en de pubers lopen af en aan. Als de pizza’s klaar zijn vallen de jongsten aan. Voor het eerst zijn ze ruim 30 minuten stil. Amahle eet als een peuter. Hij schraapt met zijn handen de toppings eraf en schuift alles in zijn mond waarbij de helft op de grond belandt. Daarna likt hij zijn pizza af en maakt van de bodem een deegbal in zijn mond. Niemand let op hem en hij zit volledig in zijn eigen wereldje te genieten. Joshua geniet van zijn appelsap en laat zijn pizza staan. Als ik eindelijk iedereen aan tafel heb geef ik de foto’s met de wensjes. Ik vertel aan ma Bongi en de twee oudste meiden dat ik een DVD-speler heb gekocht en vraag hen dat niet aan anderen te vertellen. Dat zou scheve gezichten opleveren en dat wil ik niet. Ma Bongi zegt dat ze volgende week zal zeggen dat ze hem heeft meegenomen van thuis. De kinderen ontvangen Chicken Run enthousiast en zeggen de film morgen bij de buren te gaan kijken; ma Bongi knipoogt. Haar schoenengeld zit in het foto-envelopje en ze is blij. Als toetje krijgt ieder kind een reep melkchocolade met smarties en dan is het feest compleet: ze juichen van blijdschap! Even later zit Amahle huilend in een hoekje. Hij is zijn reep kwijt en in de war. Het is een beetje teveel voor hem. Na een toiletbezoek krijg ik een dikke tranenknuffel van hem en ik ruik een smerige lucht….Oooo, dit is heel onprettig! Maar zijn schokkende lijfje is ook weer zo aandoenlijk dat ik maar net doe alsof ik niets ruikt. Zodra hij me loslaat schrob ik zijn handen met zeep… En dan heeft Joshua een kletsnatte broek en kan ik de grote kleine man schoonpoetsen! Ik ben het compleet ZAT! Joshua gaat in bad en daarna haal ik thuis een doosje chocolade en een paar van mijn schoenen voor ma Bongi. Ik neem afscheid van Khethiwe want zij vertrekt morgen voor een soort school-sport-kamp. Ook van ma Bongi neem ik afscheid: zij vertrekt morgenochtend om 5 uur naar huis voor 4 dagen. Ze is heel blij met de chocolade en we geven elkaar een dikke hug. Ze vraagt mijn nummer zodat we nog kunnen appen als ik weer in Nederland ben. En dan ga ik echt naar huis: het is al 20 uur. Ik zit er alweer een beetje doorheen. Tijd voor kop koffie en een beetje rust om me heen! Roos is al een uur bij Nuh en helpt haar met haar wiskunde. Erik gaat in St. Anne een meisje helpen met haar economiehuiswerk en vertrekt bij thuiskomst naar Nuh voor de laatste huiswerkvragen. De meisjes schrijven 12 bedankkaartjes voor alle huismoeders die we morgen gaan trakteren op een doos chocolade: gewoon omdat het dappere vrouwen zijn die ongelofelijk goed werk doen!
Gisteren hebben we besloten dat we jullie donaties gaan besteden aan het Sponsor-a-Child-programma van MoP. Hiermee financieren we de specialistische zorg van een aantal kinderen die ze zo hard nodig hebben (denk aan spraaktherapie, psycholoog, psychiater, oogarts, orthopedagoog, etc). We mogen nog doorgeven welke kinderen we willen sponsoren, maar ik weet niet of we kunnen kiezen. Iris vindt dat belangrijk zodat ze ons op de hoogte kan houden van de vorderingen en de resultaten.
Morgen de laatste dag: zoals ik me nu voel ga ik op mijn tandvlees de eindstreep over en dan is het ook mooi geweest!