Zondag 26 juli 2015: The big Five (part two)

Om 5.20 uur gaat de wekker af en ik ben nog heel ver weg…Ooooh, wat slapen we heerlijk onder die dikke dekbedden! Ik vraag me hardop af waarom we ervoor gekozen hebben om om 6 uur op leeuwenjacht te gaan…Ik zou er heel veel voor geven om nog een paar uurtjes door te slapen. We kleden ons dik aan en pakken alles weer in. Om 5.57 uur klop ik op de deur van de hut van Merel en Roos. Het blijft akelig stil…. Ik klop nadrukkelijk en binnen hoor ik een hoop lelijke woorden…de meiden dachten van elkaar dat ze de wekker hadden gezet! Er geschiedt een klein wonder want stipt om 6 uur melden ze zich bij het busje. Off we go! In een nog donker park zien we de zonnestralen al in de verte gloren. Het is koud, helder en eindelijk kunnen we zien waar we gisteren terecht gekomen zijn. Hilltop Camp ligt prachtig hoog en het uitzicht over de valleien en de bergen is adembenemend. Al snel rijden we langs een grote eenzame mannetjesolifant die rustig staat te eten. De grote vriendelijke grijze reus heeft waarschijnlijk een boompje ‘geraakt’ en deze in z’n geheel over de weg gelegd…we moeten in z’n achteruit en een andere route gaan zoeken. Volgens Cameron hebben de nachtjagers (leeuwen en luipaarden) de hele nacht gescholen voor de regen en dan gaan ze bij zonsopgang nog jagen. Als de zon eenmaal op is, is de kans groot dat ze uit hun schuilplaatsen komen om in de zon op te drogen. De opwinding in de bus is voelbaar: we vinden het allemaal reuze spannend! We zien vanochtend grote kuddes olifanten (sommigen zelfs hard rennend met kleintjes), heel veel impala’s, een grote kudde buffalo’s steekt de weg over en we zien een paar neushoorns. Chad (gids) vertelde ons gisterenavond dat de neushoorn waarschijnlijk binnen enkele jaren uitgestorven zal zijn. Een belangrijk politiek leider in Vietnam en een leider in China hebben publiek bekend gemaakt dat de hoorn zorgt voor een sexuele ‘boost’ en een medicijn is tegen kanker. In korte tijd zijn er honderden neushoorn door stropers gedood. De hoorns leveren meer geld op dan heroïne, goud of diamanten. De regering zegt er wat aan te doen, maar er gebeurt nog niets. Op enkele plaatsen in Zuid-Afrika zijn er bewakers aangesteld om de neushoorns één op één te beschermen. Maar het haalt niets uit; de grens met Mozambique wordt niet bewaakt en de stropers hebben een compleet netwerk opgezet en bouwen net over de grens megagrote villa’s en rijden in de duurste auto’s. Weer een voorbeeld van hoe corrupt de Zuid-Afrikaanse regering is en Jacob Zuma geen hart voor zijn land heeft. We zien schattige wardhogs en vele Nyala’s. Ze lijken op impala’s maar zijn groter en hebben een prachtige bruine vacht met witte strepen. De mannetjes zien er nog mooier uit met lange hoorns. Langs de weg ligt een compleet afgekloven skelet van een nyala…maar geen leeuw te zien. We zien in de verte ook grote kuddes giraffen en als de zon boven de bergen uit komt wordt de natuur compleet oranje gekleurd…zoooo mooi!!! Zelfs de wolken in de lucht zijn schitterend en Roos blijft maar prachtige plaatjes schieten. Om 9 uur moeten we weer terug zijn bij ons Hilltop Camp want dan stopt het ontbijt. We zijn nog net op tijd en mogen plaatsnemen in de serre met het mooiste uitzicht dat we ooit hadden tijdens een ontbijt. We kijken uit over de Manzia Valley en terwijl wij aan onze ‘sunny side up’ eggs beginnen loopt er in de verte een olifant op z’n gemakkie te grazen. Zelden was een heerlijk ontbijt zoooo mooi! Het restaurant heeft een prachtig terras, vol in de koude ochtendzon. Dit voelt als ‘Out of Africa’….mijn hart maakt een sprongetje! Tegen 10 uur hervatten we onze leeuwenjacht. We rijden nu naar een gebied waar vaak leeuwen gezien worden en Cameron stopt bij een droge rivierbedding. Na een grondige inspectie stappen we uit (dit voelt echt eng, hoor) en lopen we richting de bedding die we van bovenaf kunnen bewonderen. Er zweeft een grote Crown Eagle boven ons en overal horen we vogels roepen. In een boom aan de overkant zitten allemaal apen in de zon te drogen. Rechtop, boven de bladeren uit zie je ze met hun witte buikjes naar voren en de oogjes dicht: wat een grappig gezicht! Veilig in de auto rijden we door. Later zien we een impala heel zenuwachtig staan. Hij draait steeds zijn kop om geluid op te vangen en laat zich niet door ons afleiden. Volgens Cameron is het dier alert en is er iets gevaarlijks in de buurt. We zien andere dieren vluchten en we blijven een tijdje staan wachten…maaar het duurt erg lang. We rijden heen en weer om te zien wat de impala afschrikt maar we zien niets. Bij terugkomst is de impala verdwenen. Even verderop zien we dicht bij de weg een kudde zebra die bij een plas komen drinken: zo mooi! Inmiddels loopt het tegen 11.30 uur en ik vermoed dat alle leeuwen van het park ons wel gespot hebben maar wij hen niet! We rijden nog langs het Centenary Centre. Hier worden wilde dieren uit het park geveild aan dierentuin over de hele wereld. Dit gebeurt alleen als er een overschot aan dat soort dieren dreigt. In hetzelfde gebouw is het Vuamehlo Craft Centre waar we nog een paar kleine souvenirtjes kopen. En dan….moeten we echt gaan. Wat jammer!!! We hadden hier nog best een weekje op ons gemak rond willen rijden…dit smaakt absoluut naar meer! We verlaten het park bij de Nyalazi Gate en zien nog een grote kudde impala’s. Merel roept enthousiast wijzend: “Leeuwen! Kijk! Maak er een wazige foto van!” Met een score van 3 uit 5 zijn we misschien een heel klein beetje teleurgesteld maar we zijn het er over eens dat het een geweldige belevenis is geweest! Wat is onze planeet toch prachtig!!! Binnen twee kilometer zijn we weer ‘back in the real world’: overal staan armoedige huisjes, de omgeving is droog, dor en de regen heeft veel weggespoeld. Waar je ook maar kijkt: overal ligt afval. Daar waar gisteren in witte tenten nog een begrafenis werd gehouden, daar liggen nu honderden plastic eetbakjes bezaaid over de weg en in de struikjes. Honden lopen langs de weg, geitjes wandelen los rond en op deze vrije zondag zitten veel mensen een beetje doelloos voor zich uit starend voor hun huisje. Overal wappert kleurrijk wasgoed in de wind. Sommige kinderen zwaaien en lachen als we langs rijden. Zelfs met de zon erbij ziet het er troosteloos uit. Je mag echt hopen dat je wiegje hier niet staat…Mijn ogen vallen dicht en als ik ze weer open doe zit bijna de helft van de reis erop. Inmiddels rijden we op de tolweg, nog 135 km naar Durban. Het landschap is veranderd in wuivend suikerriet en glooiende heuvels. Links beukt de Indische Oceaan op de kust. We stoppen voor een hamburger en rijden dan in een keer terug naar Mother of Peace. Exact om 16 uur zijn we weer thuis. Cameron krijgt een dikke knuffel en dan komen de eerste kindertjes ons alweer tegemoet. Amahle springt me blij in de armen en maakt opgewonden kreetjes waar ik het woord ‘pizza’ uit versta. Als ik zeg dat we ‘tuesday’ pizza gaan eten klapt hij blij in zijn handen en springt op en neer. Ja, dan ben ik blij dat we er weer zijn! We pakken de koffers weer uit en ruimen alles op. In mijn zorghuisje is het een drukte van belang. Khetziwe krijgt vandaag lange vlechten in haar korte haren en vier pubermeiden zijn druk bezig om er iets prachtigs van te maken. Happiness, het gehandicapte meisje, heeft gisteren haar prachtige vlechten gekregen. Mooi om te zien hoe ze dat bij elkaar doen. De hele puberafdeling hangt op de bank voor de TV en Ahmale en Kosnathi willen graag dat ik voorlees. Joshua rent er met zijn, onder de modder zittende, camouflagebroek doorheen op teenslippertjes. Wat een huishouden! Ma Bongi schuift subtiel een wasmand van een meter hoog vol strijkgoed naar voren en gaat zuchtend strijken. Ik kijk haar aan en ze lacht al: prima! Ik laat me graag misbruiken voor dit soort klusjes. Tevreden gaat ze op de bank zitten met haar blackberry. TV aan, radio zoals gewoonlijk hysterisch hard, een huis vol pubers en drie jongens die voorgelezen willen worden uit Letterland. Ik werk me door de strijkmand heen en Amahle en Kosnathi gaan zelf in bad. Ze zijn 8 dus dat kan best in een laagje water van 10 cm. Als zij klaar zijn strijk ik net mijn laatste shirtje en dan gaat Joshua in bad. Hij heeft er zin in en gaat als een koning op zijn rug liggen. Als ik zijn speelgoedautootje pak kraait hij van plezier en samen tellen we: “One, two, three….” En dan rolt het autootje vanaf de rand het bad in. Hij giert het uit en alle bezoekers komen in de badkamer kijken waar dit plezier vandaan komt. De 12-jarige Mpume komt tussendoor even plassen en al met al kijk ik nergens meer van op! Ik kleed de kleine man onder luide pretkreten aan en hij krijgt een Ninja Turtle badjas aan: wat heerlijk zo’n fris mannetje in een gestreken flanellen pyjama! Dan ga ik de twee jongens voorlezen en Joshua wil daar natuurlijk ook bij zitten. Hij heeft een Apula ( Zulu voor Apple) te pakken en kwijlt mijn hele broek onder. Ahmale valt bijna in slaap en ik voel zijn natte plasbroek op mijn bovenbeen. Vanavond is het zoals het is… Het boekje moet Kosnathi lezen voor school en gaat over Aids/HIV. Ze vinden vooral de plaatjes mooi! Ma Bongi heeft een Zulugerecht gemaakt en wil graag dat ik het proef. Het is een soort stoofpot met bonen, mais, wortel, ui en kerrie: wat kan ze toch lekker koken! Ik maak nog foto’s van Happiness met haar nieuwe haren en vertrek rond 19.00 naar huis. We bakken braaikip, aardappels en we maken de broccoli en de bloemkool op. Omdat we de laatste dagen ingaan (time flies…) moeten we voor de komende dagen veel regelen. Eerst verslag schrijven en dan de punten voor de komende dagen op papier zetten. Erik geeft morgenochtend van 9.00-10.15 uur een BML-training voor de huismoeders. Hij heeft net de uitnodigingen rondgebracht en ik ben benieuwd of ze zich ‘vrij’ genoeg voelen om te komen… Bij het licht van onze olielamp typ ik dit verslag en weet nu al dat ik eigenlijk nog lang niet weg wil. Merel en Roos liggen muziek te luisteren in hun kamer en ik kan ze hier horen zingen. Eigenlijk wil ik helemaal niet terug naar Nederland; er is hier nog zoveel voor ons te doen!
Ps: Ik las zojuist mijn verslag van gisteren: sorry voor de spelfouten. Blijkbaar was ik te moe om nog helder na te denken. En ik had alcohol op…dan weet je het wel!