vrijdag 24 juli 2015: We gaan op safari!

Vrijdag 24 juli 2015: We gaan op safari!
Vanochtend business as usual: de wekker gaat om 6 uur en om 7 uur sta ik al bij ma Bongi te strijken. De radio staat op hysterisch harde gospel, de TL-buizen branden feestelijk en Joshua slaapt door alle drukte heen. De grote kleine man ligt nog ver in dromenland. Ma Bongi vertrekt om 7.45 uur en ik maak Joshua wakker. Hij gaat lekker in bad en daarna breng ik hem even bij de buurvrouw. Ik begin vast met inpakken en opruimen. Het is rustig in de babyroom en zodoende kunnen Roos en ik afwisselend naar ons huisje om de laatste voorbereidingen te treffen. Erik bereidt vast het e.e.a. voor het afscheidsfeest voor en praat met Iris over ons donatiegeld. Het kleine peutermeisje van 1,5 valt bij Roos op schoot in slaap en ook Joshua dommelt op het laatste moment in als hij een schone luier krijgt. In bed in slaap vallen is hier geen optie: ze slapen alleen maar als je ze draagt. Pas als ze goed in slaap zijn kunnen we ze i bed leggen. Ik laat Joshua slapend op de bank bij de buurvrouw achter. Om 12 uur is onze gids Cameron er en we vertrekken met nog 3 vrijwilligers (Amanda, Karlijn en Nathalie) van Mother of Peace richting het noorden. Onderweg sluit een tweede groep zich aan, allen vrijwilligers van Be More. We rijden in drie uur naar Mtubatuba, vlak bij St. Lucia (Wetlands). Het is bewolkt en het regent soms. We slapen vannacht in een communityproject, een stuk buiten St. Lucia. De gids heeft dit sinds kort in zijn programma opgenomen omdat hij hiermee de plaatselijke bevolking steunt i.p.v. de toeristenindustrie in St. Lucia. Het is een soort openluchtmuseum waar we ieder een echte traditionele Zulu-hut toegewezen krijgen. Het heeft een piepklein deurtje (om vijanden tegen te houden) welke maar deels sluit. Buiten is het koud, maar binnen is het warm. Er staan wel vier bedden in (met zebra’s en giraffen op het beddengoed). In het midden is een vuurplaats die nu tijdelijk als bagagedepot dient. Gelukkig is er stroom! Buiten het dorp (dan moet je door de verdedigingslinie) staat een gebouwtje dat dient als toiletten en douches. Erg schoon, maar alees is open. De douches hebben geen deuren en er is weinig water vanwege de droogte in dit gebied. Het lijkt een beetje op kamperen, hihi! We krijgen een rondleiding en inmiddels melden zich steeds meer lokale mannen die zich omkleden als traditionele Zulu-krijgers. Onze gids vertelt over Zulutradities. Mannen zijn belangrijk en moeten altijd als eerste een terrein of huis betreden, dus Erik heeft als enige man geluk! De mannen lopen ’s nachts langs de ronde hutjes en hebben voor iedere vrouw een ander fluitje. Als de man fluit, komt de vrouw die hij roept naar buiten en dan neemt de man die vrouw mee. Erik begint onder grote hilariteit al verschillende lokroepen uit en onze gids vindt dat ook heel grappig! Dan worden wij traditioneel aangekleed (het is net Volendam) maar wel bijzonder. Omdat wij als enigen getrouwd zijn krijg ik een rok van koeienhuid (heel zwaar), een zwart kleedje om mijn bovenlijf, een kralenketting en een hoedje. Erik wordt omgetoverd tot een blanke Shaka Zulu, compleet met leopardskin, welke alleen voorbehouden is aan koningen. Merel draagt als ongetrouwde vrouw prachtige kleding van kralen. Het is echt erg bijzonder! Na de uitleg van het complete dorp, de verschillende ingangen, de verdedigingswerken, de kraal, de gebruiken en de gewoontes en na het bezoek aan de medicijnman krijgen we een voorstelling van zang en dans met drie trommels. En dan is het echt net alsof we in een scene uit Shaka Zulu zijn beland: we mogen plaatsnemen in een ronde, deels open hut waarin een vuur brandt. We stinken direct allemaal naar rook en onze ogen prikken. Buiten staat een groep van 8 traditioneel geklede Zulu-krijgers die indrukwekkend melodisch beginnen te zingen en te bewegen. Langzaam dansen ze de hut binnen. Hun krijgersdansen met speren en schilden zijn behalve indrukwekkend ook heel intimiderend en opzwepend. Ze stralen kracht en macht uit, woest zwaaiend en gillend met speren en schilden. Ze springen hoog en lijken ongecontroleerde bewegingen te maken, alsof ze in een soort trance zijn. Soms alleen, maar ook in prachtige simultane formaties. De opzwepende trommels en hun luide zingen en het gillen van de vrouwen zorgen voor een onvergetelijke herinnering…Je ziet de mannen transpireren en de stoom komt letterlijk van hun gespierde lijven. Wat was dit gaaf!!! Als het voorbij is zijn blijven we allemaal een beetje als betoverd zitten… Na de voorstelling rijden we naar St. Lucia voor een diner aan de rivier. We eten niet in het toeristendeel, maar in een goedkoper restaurant voor locals. We kunnen buiten zitten, een beetje uit de wind. Het is er gezellig druk, we zitten aan lange schragen en krijgen heerlijk en goedkoop eten! We kletsen gezellig met de andere vrijwilligers en ook Merel en Roos kunnen het prima met de andere meiden vinden! We zijn allemaal ontspannen en genieten van dit heerlijke vakantie-gevoel. Op de terugweg naar ons Zuluhutje gaan we nog op hippo-jacht. Die beesten schijnen hier ’s nachts aan de wandel te gaan en lopen dan door het dorp. Overal staan waarschuwingsborden want ze zijn levensgevaarlijk. Ze kunnen op het land wel 45 km/uur rennen en in het water halen ze 20 km/uur! We zien Dikkops en Bushbocks maar de hippo’s laten zich niet zien… helaas. Onder grote hilariteit worden de toiletten uitgeprobeerd en dan wordt het stil in de hutten. Morgen weer een mooie, nieuwe dag! De wekker staat alweer vroeg…