Zondag 19 juli 2015:Take me to Church &Toti Beach

Na alle avonturen en indrukken van de vorige avond duurt het lang voordat ik in slaap val. De beelden staan op mijn netvlies gebrand en als ik om 7 uur wakker word pak ik direct mijn laptop om alles op te schrijven. Ik zet de tafel op de veranda buiten want het belooft wederom een heerlijk zonnige dag te worden. Rond 9.15 uur rollen de meisjes ook uit bed en moeten we nog haasten om op tijd in de kerk te zijn. De community van MoP is gebouwd rondom een kleine kerk en op zondagochtend gaan de meeste kinderen met hun huismoeders om 10 uur naar de kerkdienst. En dus gaan wij ook. De kinderen reageren zeer verheugd als ze merken dat we ook gaan! Ze nemen plaats bij hun huismoeders en wij zitten op de achterste bank. Constant draaien ze zich om om te zwaaien. Mijn kleine armbijtertje kan moeilijk stilzitten en draait zich steeds naar me om. Hij steekt dan breed lachend zijn duim op. Drie banken voor ons zit Pumpkin, een scheel jongetje dat steeds maar weer naar ons omkijkt en dan zo lief lacht! De dienst begint en de Zuid-Afrikaanse pastoor praat eerst in het Engels en daarna in het Zulu. Er worden christelijke Zulu-liederen gezongen door de kinderen. Vooral het Hosanna, vlak voor de communie, is prachtig driestemmig en bezorgt ons kippenvel! Als iedereen moet knielen doen ook alle kleintjes dat, met als grappig gevolg dat ze met hun neus tegen de rug van de kerkbank van hun voorganger aan zitten en niets meer kunnen zien! Haha! Maar hun geloof is een serieuze zaak en dus bidden ze met hun handjes boven hun hoofd op de kerkbanken. Na de mis gaan we naar huis om onze tassen te pakken. We hebben Willy, de chauffeur van MoP en vader van Martin, gevraagd of hij ons naar het strand wil brengen. Om 12 uur rijdt hij zijn witte auto (iedereen heeft hier een witte auto ivm de hitte in de zomertijd) voor ons huisje en overlegt met ons waar we heen gaan. As long as it is a safe beach….dat is onze enige wens; na de verhalen van gisteren nemen we geen enkel risico meer! We hoeven ook niet te shoppen, gewoon even lekker luieren op het strand en even geen drukke kinderen om ons heen. Het wordt Toti Beach in Amanzimtoti, een kleine 20 minuutjes rijden. Willy dropt ons bij het strand en spreekt af dat hij ons om 16 uur weer oppikt. Hij parkeert zijn auto tussen een Jaguar, een BMW Z3, Jeeps en andere zeer dure bolides. Parkeerjongens proberen een centje te verdienen en willen je auto wassen en erop passen. En evt. drugs aan je verkopen als ze denken dat je geïnteresseerd bent. Willy raadt ons restaurant ‘Spur’ aan en geeft ons een spaarkaart. Als we die kaart laten zien bij het afrekenen krijgt hij extra punten. Volgens Willy is het een geweldige tent! We draaien ons om en zien de machtige Indische Oceaan voor ons liggen. Een prachtig zandstrand en een blauwe zee met flinke golven. Er ligt bijna niemand op het strand en och…wat een prachtige plek! Het is slechts 23 graden en Merel vindt het best fris. De zon is heerlijk als ze schijnt, maar het voelt heel anders dan in Nederland. Het voelt alsof de zon na een warme dag ondergaat en je nog in de laatste stralen zit. Insmeren hoeft nauwelijks: de kracht is eraf en eigenlijk staat de zon de hele dag heel laag. Gelukkig vinden we 2 kuilen waar we onze oude dekbedovertrekken (bij gebrek aan badlakens) in leggen. Rugzakken onder ons hoofd, bikini’s aan en…jaaaa! Dit is lekker! Uit de wind in de zon zijn we al snel volledig ontspannen. Maar de indrukken van gisterenavond spoken nog steeds door mijn hoofd en ik kan het bijna niet rijmen dat er dichtbij deze paradijselijke plek zoveel leed is. Roos is niet te houden en duikt de warme zee in. Al snel wordt ze teruggefloten door de strandwacht omdat ze binnen de vlaggen moet zwemmen. Er zijn hier nl geen haaiennetten en de zee wemelt hier van de haaien en gevaarlijke stromingen. Rond 14 uur gaan we naar Spur en ontmoeten onderweg ook Justin. Hij werkt en woont bij MoP en is de ‘handyman’. Hij heeft een verstandelijke beperking en is met zijn ouders op het strand. Willy blijkt een goede smaak te hebben: Spur is een internationale restaurantketen met een Amerikaans thema: Indianen. Hamburgers, Spare Ribs en Steaks… We krijgen een tafeltje in de zon met uitzicht over de oceaan. We kiezen allemaal wat lekker uit: Erik neemt Buffalo Wings, Roos neemt de spareribs en Merel en ik een Ladysteak. We gaan ons compleet te buiten aan al dat lekkere eten!!! Wat heerlijk! Het eten is in dit restaurant relatief duur voor Zuid-Afrikaanse begrippen, maar voor al dat heerlijke eten, de cheesecakes en de ijscoupes en de koffie achteraf betalen we ruim €50,-. Voor ons is dat een goedkoop etentje! We gaan nog even het strand op en dan is het ineens alweer 16 uur. Willy rijdt ons terug en stopt onderweg nog voor een paar foto’s. Hij laat ons zijn laatste werkgever zien. Hij werkte als een supervisor bij een amusementshal maar is gestopt nadat hij slachtoffer werd van een gewelddadige roofoverval. Zijn werk als chauffeur bevalt hem goed en dat doet hij ook goed. Thuis gaan we even snel onze voeten wassen en dan is het weer tijd om naar de huismoeders te gaan. Als ik aankom liggen de jongens al samen in een laagje zwart badwater en ze gillen van blijdschap als ze me zien. De kleine handenbijter (Ahmahle, spreek uit als Ahmaasjee) begint direct onverstaanbaar te praten en lacht breeduit. Zo lastig dat ik er geen chocola van kan maken… Als de twee jongens uit bad zijn lukt het me om zelfstandig de stop uit het bad te krijgen en ga ik water halen voor Joshua, de 2-jarige peuter. Ik kleed hem uit en hij lijkt ineens te beseffen dat ik het ben. Hij zet een keel op maar als ik hem in het bad zet is het snel goed. Hij ligt graag languit te spelen in bad en laat zich volledig wassen en kietelen. Naar goed Afrikaans gebruik zeep ik zijn kroeskoppie in met zeep en hij geeft zich volledig over. Ahmahle komt me helpen maar maakt er eerder een waterballet van. Telkens pakt hij mijn hand, brabbelt wat en aait over mijn been. Zooo lief! Ik laat hem helpen en vertel hem dat hij een “good boy” is. Dan straalt hij! Nadat ik de badkamer heb gedweild en Joshua en de jongens in de pyjama’s heb gehesen hang ik alle wasdoekjes en handdoeken buiten aan de lijn. De huismoeder heeft het eten klaar en zet een groot bord Zulu-eten voor mij neer. Ik vertel haar dat ik net heb gegeten, maar dat helpt niets. Ik moet ook mee-eten. Gelukkig is het verschrikkelijk lekker: rijst met een saus van tomaten, ui en rode pepers (hot!), bietjes ingemaakt met azijn en een soort rauwkostsalade van kool. En natuurlijk een enorme kippenpoot! Ik ga direct weer trainen als ik thuis kom! De kleintjes eten aan hun eigen plastic tafeltje en de huismoeder en de grote meiden met mij aan de eettafel in de keuken. De kinderen bidden zelf en als ik het Onze Vader in het Nederlands bid, komen ze niet meer bij! Ik krijg wel een applausje, dat dan weer wel… . De oudste dochter zet John Legend op en we kletsen gezellig. De huismoeder laat foto’s van haar eigen kinderen zien. Na het eten krijgen we ook nog een kiloknaller van een chocoladetaart op ons bord: een cadeau van Mandela’s Day. Ik beloof dat ik morgen niets zal eten want ik plof bijna! Ik ga de jongens voorlezen en werk ze dan in bed. Ahmahle heeft alleen maar een plastic matras en een kussen. Ik vraag hem waar zijn beddengoed is en hij haalt een grijze paardendeken uit de kast. Hij brabbelt iets en gebaart dat deze op zijn bed moet. Ik stop het in en hij klapt in zijn handen. Dat is dus goed. Vervolgens trekt hij een zachte deken uit de kast: daar slaapt hij onder. Ook deze stop ik in zodat hij strak in zijn bedje ligt. Ik krijg applaus en een dikke knuffel van hem. Wat een schatje! Zijn kamergenootje ondergaat hetzelfde ritueel en ook van hem krijg ik een dikke knuffel. “See you tomorrow, Boony!”. De huismoeder is inmiddels al in pyjama en klaar om naar bed te gaan. Het is 20 uur. Morgen moet zij om 4.30 uur op om Milli-milli-porridge te koken (dat zal wel hele vieze pap zijn…). Sommige van de kinderen moeten al om 6 uur naar school vertrekken; zijn gaan naar speicale scholen buiten MoP. Zelf moet de huismoeder een dienst in de bakkerij draaien en om 6.30 uur weg. Maar Joshua slaapt dan nog. Ik bied haar aan om te komen helpen en ze vraagt me om er om 6.30 uur te zijn. Ze is blij als ze hoort dat ik kom. Ik haal Joshua dan uit bed, doe de andere kinderen onder de douche en ontbijt met ze. Om 8.00 uur begin ik in de Specials Skills-class dus om 7.45 uur breng ik Joshua bij Noo in het jongenshuis. Bij thuiskomst ligt ons rooster voor de komende week klaar: Merel en Erik gaan werken bij de Daycare van 8:00-12:00. Roos gaat op school werken in Grade R. ’s Middags doet Roos de Homework Class, ik ga naar de playground en Erik gaat de Craft Room activity doen met Jenni. Merel gaat werken aan de craftroom met de andere vrijwilligers. Dinsdag- en donderdagmiddag ga ik mijn drama-lessen geven. Merel en Roos hebben wisselende taken. Boodschappen doen we op dinsdag en donderdag in onze middagpauze. ’s Avonds werken we vanaf 17.00 uur in onze zorghuisjes. Woensdag is er een Volunteers Day: dan gaan we met een busje alle projecten van Be More langs en krijgen we informatie over het werk en ontmoeten we alle andere vrijwilligers. Het is een welkome break in een drukke week, denk ik. Morgenochtend gaat mijn wekker om 5.50 uur, dus dat wordt vroeg naar bed, dus! We gaan lange dagen draaien maar het is prima. We merken dat we steeds meer contact gaan krijgen en we kennen inmiddels al heel erg veel kinderen! Dank voor alle reacties: leuk om wat van jullie te horen! Dikke knuffel voor iedereen en “Salani Kahle!” (Mijn Zulu wordt met de dag beter, haha!)