Oribi Gorge: Zebra's, giraffen en zipline

Vrijdag 17 juli 2015: Oribi Gorge
Na een onrustige nacht word ik wakker van weerlichten, onweer en regen. Nee, he? Dat voorspelt weinig goeds. Gids Peter staat al om 6.25 ongeduldig op de deur te kloppen…jammer dat de tijd ’s ochtends niet zo relatief is! Het is droog en 14 graden. We nemen extra flessen water en onze winterjassen mee. Volgens Peter zijn de Zuid-Afrikaanse weersvoorspelling niet te vertrouwen dus we zien wel wat de dag ons gaat brengen. De zon is nog niet op als we vertrekken en in de ochtendschemering lopen er heel veel mensen dik ingepakt langs de weg; ze zijn op weg naar hun werk. We gaan vandaag voor het eerst echt het binnenland in en we zien vele armoedige huisjes. Peter vertelt ons dat de mensen een stukje grond kopen als een plaatselijke ‘chief’ daar toestemming voor geeft. Vervolgens moeten ze er een eigen huisje op bouwen. De meeste huisjes zijn rechthoekig en van steen, met een golfplaten dak. Je ziet ook veel ronde huisjes met daken van stro. Sommige mensen liften en maken daarbij gebaren. Een golvende beweging met je arm betekent dat je in de buurt van de zee afgezet wilt worden. Hier en daar branden vuren en het geeft het ochtendgloren een mystieke sfeer. Peter pakt de kustroute en vertelt ons over de walvissen die hier langs de kust zwemmen. Vandaag hebben we geen geluk. Bij Port Shepton gaan we het binnenland in richting Oribi Gorge. Het is rond 8.00 uur als we het doodstille park inrijden. Bij een rivier onderin de canyon stappen we even uit en Peter waarschuwt ons voor gevaarlijke slangen. Het is echt steenkoud buiten en we zijn blij dat we onze winterjassen mee hebben. We rijden door naar het Lake Eland Game Reserve, waar de lucht inmiddels flink betrekt. Dikke wolken pakken samen en in de verte zien we het regenen. Peter vindt het verstandig om eerst naar de zipline te rijden. Dat is een kabelbaan van 4,5 km die vanaf het hoogste punt van de canyon via 16 stations helemaal naar beneden gaat. Hangend aan de staalkabel bereik je snelheden tot 100 km/uur! Onderweg zien we al gnoes, antilopen, blushbocks, impala’s, apen en elands (grootste antilopesoort). Eenmaal aangekomen bij de zipline worden wij bijna van het plateau af geblazen! Het waait zo verschrikkelijk hard dat het onverantwoord is om naar beneden te gaan en dus gaat ons feestje niet door. We balen als een stekker en Peter zegt dat hij dit nog nooit heeft meegemaakt…ggggrrrr! Vanwege de kou rijden we terug naar de receptie van het park en bestellen een kop warme chocolademelk en cappucino. De open haard brand en we voelen ons alsof we op wintersport zijn. We moeten de plannen wijzigen en Peter wil ons eerst al het wild laten zien. Zodoende stappen we weer in de auto en zetten koers richting het meer. We stoppen bij een grote kudde zebra’s die lopen te grazen aan jong gras dat net opkomt nadat het oude gras verbrand is. Wat een prachtige beesten zijn dat! Daarna volgen weer gnoes, springbokken en vele antilopen. Als we helemaal onderin de canyon zijn roept Roos ineens: STOP! Giraffen!!! Verscholen achter enkele bomen staan 5 giraffen op hun gemakkie aan bomen te knabbelen. Ze kijken ons verbaasd aan en blijven staren. Peter zegt dat we gerust mogen uitstappen en ze rustig kunnen benaderen. Als we dat doen blijven de giraffen stokstijf staan. Plotseling beweegt de boom achter hen en komt er nog zo’n guitige giraffenkop tussen de bladeren door: zooo grappig!!! Het is zo spannend dat we spontaan gaan fluisteren en langzaam aan naderen we ze tot zo’n 15 meter afstand. Er zijn twee jonkies bij die dicht bij hun ouders blijven. Wat zijn het elegant edieren, want ze bewegen heel sierlijk. Langzaamaan zet de kudde zich in beweging en lopen ze bij ons weg. De grootste (die achter de bosjes stond) voelt zich ineens erg alleen en trekt een sprintje langs ons: wat een machtig mooi gezicht! Helemaal opgepept van de adrenaline stappen we weer in de auto. Als we bij de zipline aankomen is het weer omgeslagen: het is warm, zonnig en de wind is gaan liggen. Let’s go! Nadat we onze handtekeningen hebben moeten zetten voor het feit dat we vrijwillig aan een staalkabel gaan hangen boven honderden meters hoge ravijnen en kloven, krijgen we instructies. Aangezien deze Zulu-meneer nog niet zo lang Engelse les heeft, knikken we braaf maar denken we allevier: “Jaja…we zien het wel!” We worden in de gordels gehesen, krijgen speciale handschoenen aan en een prachtige helm op en voor we het weten scheren we om de beurt met een noodgang naar beneden. Via de stations gaan we steeds dichter naar de rand toe en bij station 6 gaat het gebeuren: “Hell’s Gate Platform: I laugh in the face of danger” staat er op het bordje. Over een afstand van 680 meter scheer je met een snelheid van 100 km/u over de canyon waarbij je echt bijna flauw valt als je in de diepte kijkt. Ik zeg stoer dat ik wel als eerste ga en mijn hart zit ongeveer in mijn keel als ik afzet. Het gaat echt snoeihard en de wind waait stevig dus ik moet er goed voor zorgen dat ik niet ga spinnen. Alle zeilen bijzetten om recht te blijven (dank voor de bootcamps, Mirjam!) maar helaas….deze big momma from Holland redt het net niet tot aan de overkant. Ik hoor het Merel al zeggen:”Houston, we’ve got a problem!” Ik blijf zo’n 20 meter voor het einde hangen en moet dan achterover hangend in mijn gordel het laatste stuk op armkracht doen. Ik doe net of er geen gapende kloof onder me is en ben trots op mezelf as ik op het platformpje sta. Merel blijkt te licht voor deze afdaling en hangt nog eerder stil vanwege tegenwind. Zij wordt ‘gered’ door een van de twee gidsen die met ons mee zijn. Wat een avontuur! Erik en Roos beheersen de technieken duidelijk beter en komen moeiteloos over de canyon. Na 16 stations staan we beneden en worden we door een pick-up opgehaald, die vervolgens stijl omhoog tegen de berg op rijdt. Gelukkig hebben we sterke magen en geen hoogtevrees, maar het is geen overbodige luxe om je aan de het rek te zekeren voor het geval je uit de laadbak geslingerd wordt! Het blijft dus tot aan het einde spannend! Peter heeft boven op ons gewacht en is inmiddels lekker bruin geworden! Het is prachtig helder weer en we gaan op weg richting Leopards Rock voor een inmiddels wel hele late lunch. Net voordat we het park uit rijden steekt Pumbaa met 2 kleine Aardvarks over! Wat een grappige beestjes! Als ze rennen gaan hun staartjes recht omhoog staan! Onderweg naar Leopards Rock rijden we over een plateau met prachtige vergezichten. Overal in de verte branden vuren: het suikerriet wordt verbrand om het daarna te kunnen oogsten. Bij Leopards Rock krijgen we een tafeltje op een veranda met het mooiste uitzicht van heel Zuid-Afrika: Oribi Gorge View en heel diep in de canyon stroomt Umzimkulwana River. De zon staat laag en schijnt precies op de veranda. Dit zijn van die plekjes die op je netvlies staan en je nooit meer zult vergeten. We bestellen op aanraden van Peter een hamburger (It’s a massive piece of art) en op aanraden van Pascale een appletizer. We maken ondertussen foto’s bij de beroemde Leopard Rock en dan roept de vriendelijke serveerster: “Food is on the table!” Oooo…we vallen aan op het eten en Peter heeft niets teveel gezegd. Ondertussen pikken hoopoe’s de frieten van de reling en heb ik een nieuwe hondenvriend gemaakt die hijgend onder mijn stoel plaatsneemt. Deze lunch is onvergetelijk! Het restaurant sluit om 16.00 uur en zodoende nemen we afscheid. We knuffelen nog even met een puppy die in een doos achter de kassa woont. Zijn poot was gebroken en hij is geopereerd…wat een moppie! En dan…gaan we naar huis. Peter rijdt speciaal voor ons langs een deel waar hele arme mensen wonen en we kunnen bij daglicht aanschouwen hoe het is om werkelijk niets te hebben. Wat een ellende. Houten hutten met een plastic zeil als dak. Vreselijk. En hoezeer het ook indruk maakt, in no time ligt de hele familie van der Linden te snurken in de Tucson van Peter… We naderen Lower Illovo in de schemering en iedereen is weer aan de wandel. Het werk zit erop en mensen lopen langs de weg naar huis. Op kruispunten is het druk en mensen steken doodgemoedereerd de snelweg over. Langs de snelweg staan kraampjes waar mensen spullen verkopen en iedereen raast er met 120 km/u voorbij. Wat een waanzin! Peter vertelt dat het geen zin heeft om mensen te bekeuren aangezien niemand hier een ID heeft. Als ze een bekeuring krijgen verscheuren ze die en zeggen ze: “Zoek me maar op. Ik woon in het bos”. Er is geen registratie en dus een lastige zaak. Als we thuis komen staat het veld achter ons huisje in de fik en dwarrelen de roet en as als sneeuwvlokken naar beneden. Heel normaal hier. De tieners zijn aan het oefenen voor morgen. Dan is het Mandela’s Day en komen er gasten langs. Ze hebben een lied ingestudeerd en ze zingen echt prachtig. Ze staan op het gras tussen de huisjes, swingen als één geheel en zingen driestemmig: ik krijg er kippenvel van. Stel je een rode avondlucht voor, dwarrelende asdeeltjes en vrolijk gillende peuters en kleuters daar omheen…. Het is een sprookjesachtig tafereel en Erik zegt: “Ik loop vast naar huis!” Er is gewoon te weinig tijd om alles te verwerken. Het is 17.00 uur en we moeten gelijk door want onze huismoeders wachten op ons. Ik mag vandaag naar St. Robert: mijn nieuwe huis. Hier woont een moeder met 2 tienermeiden, 3 kinderen tussen de 8 en 12 jaar en een peuter van 2 (Joshua). De laatste is hier al sinds hij 5 dagen oud was en het jongetje van 8 is autistisch. Hij heeft een bijzondere motoriek en lijkt zich juist lastig te kunnen focussen. Ik vind de huismoeder al direct aardig. Ze is open en vriendelijk. Ik doe het jongetje in bad en daarna de jongste van 2 die even aan mij moet wennen. Het andere jongetje van 8 komt terug van een vakantie bij familie en heeft een tas met vuile was bij zich. Het jongste meisje van 9 of 10 is druk met het huishouden en ik mag haar niet helpen van de moeder. Het bad is een verhaal op zich. De kraan is kapot en het water moeten we halen met een emmer bij een andere kraan. Dan kleden de kinderen zich uit en wassen alleen hun ondergoed in het bad. Met zeep smeren ze hun wasdoekje in en vervolgens hun hele lijf, zelfs hun haren. Daarna is het uitspoelen en dan gaat de volgende in bad. Er is geen stop, maar dat is opgelost met de dop van een jerrycan die andersom in de opening ligt. Die zuigt zich vacuüm en die moet je dan weer verwijderen met een mes. Alle kinderen kunnen dat! In dit huis loopt iedereen binnen. Als de jongste in bad ligt komt er een gehandicapte jongen langs die met zijn vieze blote voeten het hele huis onderbaggert. Maar de huismoeder is gastvrij (in haar brandschone huis) en hij speelt even kort met Joshua. Dan vertrekt hij weer. De kinderen gaan eten en doen iets wat op bidden lijkt. De huismoeder wikkelt zich in een deken en gaat een soap kijken. Ik krijg ook een bordje Zulu-eten: een soort cakebrood met andijvie en uien. Niemand let op Joshua, die in zijn brandschone pyjama zelf eet en met zijn bordje aan de wandel gaat. Maar…hij zoekt contact met mij en komt naast me zitten. De huismoeder geeft mee een knipoog: ze ziet dus wel alles! Met zijn pyjama weer vies van het eten komt hij op schoot zitten en we gaan boekjes lezen. Hij kan nog niet praten maar maakt alle klanken na. Inmiddels is de 17-jarige dochter ook binnen gekomen en ik herken haar van het zingen: zij zingt het mooist van allemaal! Ik beloof haar morgen te komen kijken en het te filmen. Daar is ze heel verheugd over. Aangezien de huismoeder geen aanstalten maakt om de kids in bed te leggen gaan we over op een spelletje pesten met de oudste meiden. Het autistische jongetje klimt bij mij op schoot en heeft dikke lol maar begrijpt niets van het spel. Iedere keer verliezen we en dan geven we elkaar een high five. Hij praat een onverstaanbaar taaltje en ik denk dat het ook geen Zulu is. Hij babbelt vrolijk tegen mij door en ik antwoord hem in Engels terug van wat ik denk dat hij bedoelt. Het is een wonderlijke manier van communiceren, maar het werkt wel. Om 20 uur ben ik echt doodmoe en zeg ik dat ik naar huis ga. Ik zeg alle kinderen gedag en vertel dat ik zondag weer kom. Morgen hebben we ‘vrij’ en ik beloof de moeder nog even langs te komen om te kijken of ik haar kan helpen met iets. Thuis ben ik de laatste die binnenstrompelt en zitten ze een potje te kaarten. We kijken de foto’s van vandaag en dan ga ik gauw aan mijn verslag werken. Ik ben bang dat ik anders dingen vergeet… Wat een dag! Het was zó gaaf en het is heerlijk om te zien dat we er allevier zo van genieten. De meiden spreken rap Engels en de kinderen hier zijn dol op ze. Na een prachtige dag buiten waren we weer blij om ‘thuis’ te zijn en zo voelt het ook echt! Maar nu eerst: het stof uit mijn haren wassen en eens een nachtje goed slapen! En voor iedereen die een reactie heeft achtergelaten: dank voor jullie berichten!