donderdag 16 juli 2015: Zulukrijgers en geduld...

Donderdag 16 juli 2015
Na een heerlijke nacht ontwaken we terwijl de zon alweer laag aan de hemel staat. Mijn dag begint met een kopje koffie op de veranda, kijkend naar onze buurhuisjes waar de kinderen al druk in de weer zijn. Ze slepen met wasgoed, schrobben de veranda’s en kloppen matten uit. De vuilnisman komt langs en in de bananenbomen naast ons huis zitten grote vogels te schreeuwen. Het zonnetje schijnt heerlijk en ik zet de ramen wijd open voor een nieuwe dag. Om 10 uur melden we ons. Erik gaat potten bakken met de pubers, Roos gaat brooddeeg maken met de jongeren en Merel en ik gaan de babyroom schoonmaken en tegelijkertijd babysitten voor 3 peuters. Al snel blijkt dat de caretaker van het brooddeeg vandaag niet komt opdagen en zodoende moeten we 25 kinderen tussen de 3 en 8 jaar meenemen naar de babyroom. De kinderen brullen enthousiast want daar mogen ze eigenlijk nooit spelen…In no time is het een lawaai van jewelste en racen de kinderen op plastic motoren over het kleine terreintje van de babyroom. Het is een oorverdovend lawaai en de jongste peuters beginnen gelijk te huilen. Pffft! Met klotsende oksels bekijken we het tafereel en kijken we elkaar aan…Oké, hoe gaan we dit aanpakken? Ik begin met soppen van de speelruimte binnen terwijl Merel en Roos buiten toezicht houden over de meute gillende Zulu-strijders (want zo klinkt het wel). Er word gegooid met ballen, geracet met auto’s en hier en daar vliegen onderdelen van kapot speelgoed door de lucht. Her en der door de tuin liggen 28 paar slippers/Crocs verspreid want spelen schijn je beter te doen op je blote voetjes. De plastic speelgoedopslagplaats blijkt een goede hut en trommels gemaakt van emmers blijken vooral erg leuk om mee te gooien. Eén peuter scheurt voorbij op een loopfiets terwijl hij een plastic zwembadje over zijn hoofd heeft getrokken! Dit ongeleide projectiel gilt van plezier terwijl ik me afvraag of ik dit allemaal op z’n beloop kan laten. In mijn ooghoek zie ik 3 kindjes door het hek schieten (de spijlen zijn breed genoeg) en huilt de jongste van 3 kleintjes hartverscheurend omdat hij bang is voor mij. Roos meldt dat één van de kinderen in zijn broek geplast heeft terwijl ik een ander doodgemoedereerd zijn broek naar beneden zie trekken om vervolgens lekker op z’n gemakkie tegen het hek te plassen! Allemensen! Ik zie Merel en Roos al flink zweten en probeer rustig te blijven…wat niet meevalt want inmiddels ruzieën er twee kinderen om een fiets en slaan elkaar bijna een bloedneus. Deze kinderen zijn niet voor de poes, dat is wel duidelijk! Het worden twee pittige uren en als we om 12 uur klaar zijn, zijn we helemaal kapot! Erik heeft een heel andere ervaring bij het pottenbakken. De pubers willen echt niet, maar Erik heeft zijn soundbox meegenomen en onder begeleiding van de muziek van One Direction zetten ze zich al mee-neurieënd aan hun taak. Ik ga volgende keer zeker weten ook potten bakken! JP brengt om 12.15 uur alle 7 vrijwilligers met een busje naar Galleria’s, een superdeluxe shoppingmall. Hier kunnen we boodschappen doen, maar ook nieuwe sim-kaartjes kopen zodat we makkelijker en goedkoper contact met thuis kunnen hebben. Om 14.30 pikt Willy ons weer op bij entrance 3. We lopen naar binnen en belanden in een compleet andere wereld: dure sportzaken, chique electronicawinkels en merkkleding…het is bijna onvoorstelbaar dat armoede en rijkdom zo dicht bij elkaar liggen! We drinken een kop koffie en eten een broodje als lunch en gaan dan naar de Checkers voor onze boodschappen. Met een volgeladen kar (zonder bankstel voor Merel) staan we keurig om 14.25 uur op de afgesproken plek. Maar al wie er komt….geen Willy! O ja, dit is Afrika! Geduld is een schone zaak en tijd is relatief… Uiteindelijk hebben we contact met hem en pikt hij ons om 15.20 op. Gelukkig had ik niets gekocht voor in de diepvries! Terug bij Mother of Peace staan de kinderen ons al bij het hek op te wachten en rennen achter de bus aan. We ruimen de boodschappen op en gaan dan nog even naar het computerlokaal om schoon te maken. Erik regelt 3 jongens die willen helpen om oude computers af te voeren; dat ruimt lekker op! Om 17.00 uur is het weer tijd om ons in ons zorghuisje te melden. Voor mij wordt het de laatste keer. Ik ga vanaf morgen naar St. Robert: een huisje waarin zelden een vrijwilliger wordt geplaatst omdat het wat ‘lastig’ schijnt te zijn. Het is me nog niet duidelijk in welk opzicht, maar dat maakt niet uit al vrees ik dat ik daar snel achter zal zijn, haha. Ik zal extra mijn best doen. Roos blijft wel in haar zorghuis. Rond 19.30 gaan we aan tafel en dit keer voor het eerst bij kaarslicht. We eten gebakken kip met de salades van gisteren. Buiten op de velden wordt er suikerriet verbrand en dat levert spectaculaire vlammen op! Benji komt op de koffie om afscheid te nemen want hij vertrekt morgen na 3 maanden weer naar huis. Het wordt een gezellig avondje. Eén van de oudere jongens komt nog langs om zelfgemaakte sleutelhangers te verkopen dus nu hebben we al 4 cadeautjes om mee naar huis te nemen! Nog even verslag schrijven en dan snel naar bed: morgen komt Pieter ons om 6.30 uur halen!