Dinsdag 14 en woensdag 15 juli

Dinsdag 14 juli 2015: Kennismaking met Mother of Peace

Gisterenavond hebben we allemaal een warm bad genomen zodat we in ieder geval een beetje opgewarmd in bed konden stappen. We hebben heerlijke bedden met gelukkig warme dekens erop! Na een goede nacht loopt de wekker om 8.50 uur af. We ontbijten met de deur dicht want ook vandaag is het zwaar bewolkt en koud. Om 10 uur hebben we een vrijwilligersbijeenkomst waar we de complete staff van Mother of Peace ontmoeten en we gezamenlijk koffie drinken. Het zijn allemaal Afrikaanse mensen met een flinke dosis humor. Ze vertellen ons dat ze zich zeer vereerd voelen dat wij als gezin voor MoP gekozen hebben en we voelen ons een beetje opgelaten bij zulke lieve woorden. We moeten ons allemaal voorstellen en daarna vertelt ieder staff-lid wat zijn/haar functie is. De chauffeurs, bijvoorbeeld, zitten de hele dag onder een boom en als je ze nodig hebt loop je naar de boom. Hoe grappig is dat? Na de koffie gaan we met de kinderen naar de playground om kennis te maken met de ‘caretakers’. Dit zijn dames die als dagelijkse opvang fungeren. Wij ondersteunen hen bij hun activiteiten. We gaan nu voor het eerst echt met de kinderen aan de slag. Het wordt een voorzichtige kennismaking waarbij de kinderen je soms letterlijk ‘bespringen’ en anderen vanaf een afstandje alles rustig bekijken. Omdat het zo koud is dragen ze allemaal wollen mutsen en sokken in hun sandalen of Crocs. Wat direct opvalt is dat de kinderen echt heel erg armoedig gekleed zijn. Veel kleding is kapot en versleten. Sommigen lopen op blote voeten en hebben ijskoude handjes. Maar het lijkt ze niet te deren: spelen met nieuwe vrijwilligers vinden ze allemaal erg leuk! De wat oudere kinderen vanaf 12 jaar bekijken het vanaf een afstandje en benaderen je minder makkelijk. Alle kinderen praten Zulu met elkaar en alleen als je ze iets vraagt antwoorden ze in het Engels. Rond 12 uur gaan alle kinderen naar huis en is het lunchtijd. Ook wij gaan even eten en relaxen. Met een boekje op de veranda lijkt leuk, maar is in het echt eigenlijk te koud. Cynthia, de schoonmaakster komt even langs en ik vraag haar of ze ook een pannenkoek lust. Ze weigert aanvankelijk maar wil eigenlijk toch wel mee-eten. Ze verschijnt niet veel later met haar eigen bord en gaat verlegen zitten. Ze eet 2 pannekoeken mee en vertelt dat ze van maandag t/m vrijdag hier werkt. Ze heeft geen man en wel 2 kinderen waarvan er eentje autistisch is. Ze moet iedere dag 1 uur lopen om hier te komen. Soms kan ze een lift krijgen. We bieden haar aan om vaker te komen lunchen en dat vindt ze gezellig. Ze zegt vrijdag weer pannekoeken te komen eten… Oké! Om 14.00 is er een middagprogramma. Erik gaat dansen, Merel en Roos gaan armbandjes maken en ik ga helpen bij de teken- en kleurwedstrijd. Zanele (caretaker) en ik nemen ons groepje kinderen (4-10 jaar) mee naar een kleuterklaslokaal waar de kinderen zelf alle tafeltjes en stoeltjes klaarzetten. Ze gaan zitten en krijgen de opdracht om een olifant te tekenen. Dat is het! Zestien kinderkoppies staren haar meewarig aan. Ik vraag Zanele of ik er een verhaal bij mag vertellen. Ik vertel de kinderen het verhaal van Elmer, de geblokte olifant. Ze luisteren heel braaf en gaan daarna flink aan de slag met de weinige potloden die er voorhanden zijn. Vrolijk babbelend met elkaar in het Zulu roepen ze steeds “Boony!” om hun tekening te laten zien. Boony schijnt een Zulunaam te zijn en ze vinden het grappig dat ik zo heet. De namen van de kinderen zijn voor ons moeilijk uit te spreken, laat staan te onthouden! Als de kinderen klaar zijn schrijven ze hun naam erop en mogen ze Engelse boekjes gaan lezen. Om 16.00 is de activiteit afgelopen en gaat iedereen weer terug naar zijn huisje. We drinken even wat en melden ons om 17.00 bij ons zorghuis. Roos en ik zijn ingedeeld bij St. Bridget waar een huismoeder woont met 6 kinderen. Het huisje is even groot als dat van ons. De banken zijn volledig versleten en kapot, de tv staat aan maar stoort zo erg dat je het bijna niet kunt volgen. De jongste jongens laten ons hun favoriete DVD’s zien en de oudste drie meisjes willen wel een potje UNO spelen. Ondertussen kookt de huismoeder kip met pompoen, aardappel en rijst. We doen de jongste mannetjes onder de douche en ze laten zich ongegeneerd afdrogen en aankleden. Hier in Afrika doen ze niet aan ondergoed onder hun pyjama’s dus springen ze bloot in hun pyjama en krijgen ze er een dikke badjas overheen. De slaapkamers zijn armoedig en alle muren zitten onder de schimmel. De kleding is eigenlijk te versleten om nog te dragen, maar de bedden zijn schoon, de huismoeders zijn lief en het eten is goed. In een rijtje gaan ze handen wassen en daarna krijgen de jongste twee jongens hun medicijnen. Zij hebben HIV en slikken dagelijks een hele batterij aan pillen en drankjes weg. Voor het eten wordt er uitgebreid gebeden en daarna stuurt de huismoeder Roos en mij weg. Vanaf maandag mogen we na het eten ook helpen met huiswerk en extra leesoefeningen. Merel heeft in haar zorghuis hele andere ervaringen. Haar huismoeder zit constant aan de telefoon en zij legt kort uit wat Merel mag doen. De badkamer is kletsnat en de douche is kapot. Merel moet met een pannetje water over de kinderen gooien en zij moeten zichzelf helemaal inzepen. Vervolgens moeten de kinderen met een stukje zeep hun eigen sokken en ondergoed wassen. Merel moest ze daarbij helpen maar ontdekte dat de jongste kinderen daar beter in zijn dan zij! Daarna hielp ze hen met aankleden en nog voordat ze gingen eten mochten de kinderen even op haar telefoon. De kinderen typten voor Merel hun namen in haar telefoon zodat Merel ze later kon onthouden: Snenhlanhla, Nqobile, Siyamthanda, Anele, Nkosi en Mine. Gelukkig krijgen we morgen Zulu-les, wie weet kunnen we dan die prachtige namen beter uitspreken!!! Rond 19.30 uur is iedereen weer thuis en komt Mallory nog even langs. We krijgen de opdracht om voor morgenochtend een sportdag te organiseren voor de jongste kinderen (3-8 jaar). Leuk! We vallen aan op het eten en we zijn allemaal best wel moe: de dag was intensief en ook heel pittig. Merel vindt het lastig om in de avonduren zich te vermaken: zij mist het dat ze niet even lekker op internet kan en dat we niet een bank hebben om op te zitten. Maar eigenlijk hebben we vooral last van vermoeidheid en alle indrukken die we in rap tempo moeten verwerken. Na dit verslag gaan we koffie drinken en de sportdag in elkaar zetten! En daarna…lekker onder de warme dekens. Morgen belooft het een warme dag te worden en gaan we van 12 graden naar 28 graden: heerlijk!!!

Woensdag 15 juli 2015: Sportdag en sopdag

Ik word vannacht uit mijn slaap gehouden door allerlei ideeën die we hier kunnen gaan uitvoeren en zodoende ben ik lekker brak als de wekker gaat. Pffft! Eerst maar een warme douche. Ons huisje baadt in een zee van oranje licht en als ik de gordijnen open zie ik de zon! Wat heerlijk na die koude dagen! Na een vlug ontbijtje melden Roos en ik ons in St.Bridget waar we springend en enthousiast gillend onthaald worden door de kinderen die al wakker zijn. De huismoeder loopt nog op haar gemakkie in haar flanellen pyjama rond, maar schijn bedriegt…. Deze huismoeder voert een liefdevol, maar strak regime. Alles loopt op rolletjes en alle kinderen weten hun taak in dit huishouden. Roos en ik worden vriendelijk verzocht de kledingkasten van de jongens te organiseren door alle kleding netjes op te vouwen. De jongens hebben genoeg kleren, maar eigenlijk kun je het geen kleding noemen. Werkelijk alles is kapot: broeken met enorme scheuren, kapotte ritsen, truien met gapende gaten en knopen zijn verdwenen. Dit is absoluut 10e hands kleding… het is zo schrijnend! De sokken en onderbroeken zitten in een schoenendoos van een ‘schoenmaatjesproject’; jarenlang geleden ingepakt en gedoneerd door een Amerikaans kind. Het wordt als een schatkist bewaard. De jongens zijn blij met hun gestructureerde kast en gaan vervolgens al hun pyjama’s weer op de vaste plek leggen en ontdekken shirtjes en truien waarvan ze niet wisten dat ze ze hadden. En maar stralen van blijdschap. Wilma (regiocoördinator) komt langs en we bespreken 2 excursies: Oribi Gorge en Durban by night. Vrijdag gaan we de hele dag op pad met gids Pieter naar Oribi Gorge. Een natuurpark dat ze de kleine Grand Canyon van Zuid-Afrika noemen. Het schijnt echt super mooi te zijn! Je kunt er ook met een zipline door de bomen te‘vliegen’… We gaan het meemaken! Minpuntje is dat Pieter ons al om 6.30 uur komt ophalen . Duran by night doen we zaterdagavond. Het is een excursie die uitgevoerd wordt door de zoon van onze chauffeur Willy. Hij is politieagent in Durban en is bereid ons zaterdagavond mee te nemen op een tocht langs de mooie en minder mooie kanten van Durban. Superleuke vooruitzichten dus! Maar nu eerst: de sportdag! We doen luchtige kleren aan en zetten een sportcircuit van 8 onderdelen uit bij de playground. We gaan doen: verkleedrace, doelschieten, waterbowlen, schminken, waterballonnen overgooien, basketbal, aardappelloop en sponsballenrace. We beginnen met spelletjes om de kinderen in de kring te krijgen. Dat is op zich al een opgave in een speeltuin waar spelletjes uitgezet zijn. Ze willen spelen en helemaal niet in de kring! Toch lukt het en na wat liedjes doen we een warming-up op muziek. Mirjam, de squat vinden Zuid-Afrikaanse kinderen echt niet leuk hoor! En opdrukken vinden ze veel te moeilijk, haha! Maar dansen….daar zijn ze verschrikkelijk goed in!!! Zet Waka Waka op en ze gaan allemaal los, ook als ze nog maar net kunnen lopen: zooo schattig! De sportdag gaat los en het is een groot feest. Vooral het schminken is een succes en ik ben blij dat ik zaterdag nog gauw naar Utrecht ben gereden voor 2 schminkdozen. Nog leuker wordt het als we de kinderen onze gezichten laten beschilderen; de hilariteit is groot! Merel blijkt een talent te hebben voor het schilderen van leeuwen, hulken en vlinders. Roos heeft vooral succes met de waterballonnen waarbij alle kinderen gillend achter haar aan rennen. Erik krijgt alle kinderen op de juiste plek en als het tegen het einde loopt verzamelen zich steeds meer kindjes om hem heen om te dansen op de muziek uit de soundbox. Om 12 uur gaan we tevreden terug naar ons huisje voor de lunch. De kinderen denken daar echter anders over: zij willen graag spelen! Ik had me net lekker geïnstalleerd met een boek in de zon (het is vandaag namelijk zonnig en 26 graden!) als de eerste kindjes verschijnen en met hun grote bruine ogen vragen: “Boony, you want to play with me?” Natuurlijk kan ik niet weigeren en zo zit ik in mijn beste Engels/Zulu uit te leggen hoe je moet ‘pesten’. Ondertussen rennen drie peuters gillend over onze veranda met houten stokken en hebben de pubermeiden Merel en Roos zover gekregen dat ze een zangspel spelen in het gras voor ons huis. En Erik…ach…Erik moet met de jongens voetballen! En iedere keer vragen ze mij: “Erik: is he your father?” Een ‘husband’ is hier een zeldzaam fenomeen, blijkbaar. Nog een leuk detail: de kinderen vragen Erik ook steeds of ze door zijn bril mogen kijken. Niemand draagt hier een bril en ze vinden dat heel bijzonder. Om 14.00 gaan de kinderen met de caretakers mee en keert de rust terug bij huisje St. Claire. Even geen gilende en gierende kinderen om je heen die constant aan je zitten, op schoot willen of op je rug springen….We wachten volgens afspraak op onze Zulu-les. Deze wordt gegeven door een verstandelijk beperkte jongen die door het geven van lessen veel zelfvertrouwen krijgt. Het is vooral voor hem heel belangrijk, want het schijnt dat de vrijwilligers er niets van leren: veel te moeilijk! Ik beperk me tot Sawubona! (hallo) en Sanibonani! (Hallo! tegen meer dan 1 persoon). Maar zoals alles in Afrika is een tijdsafspraak relatief. Het duurt een half uur, een uur, anderhalf uur….tsja… waarschijnlijk komt de leraar niet meer. Roos is ondertussen al op het sportveld en Merel vermaakt de meisjes die net als zij ook niet van voetballen houden. Erik heeft als opdracht gekregen om computerles te gaan geven en we krijgen de sleutel van het lokaal. De deur gaat krakend open en waarschijnlijk is het al een aantal jaren niet meer geopend geweest…wat een muffe boel. Overal liggen computers en vooral onderdelen van computers. Alles bedekt onder een dikke laag stof en duizenden muizenkeutels en vogelpoep. We kijken elkaar aan en zeggen: goed klusje voor ons. We openen de ramen en gaan op zoek naar schoonmaakspullen. Priscilla de schoonmaakster is dolblij met ons (en terecht, haha!). De muizen vinden het minder leuk, maar die moeten toch echt een ander onderkomen gaan zoeken. Om 17.00 uur stoppen we, maar dan zijn we al heel erg tevreden. Onder de dikke stoflaag komt een prachtig lokaal tevoorschijn met lange werktafels en een keurige vloer. Morgen gaan we weer verder met soppen en opbouwen: alle computers die werken mogen blijven en de rest mag de container in. Tot nu toe heeft Erik er al 4 aan de praat gekregen. Het zijn hopeloos verouderde computers dus mocht iemand dit lezen en denken: ik heb nog ergens wel 20 laptops in de aanbieding….Graag opsturen! Brengen mag ook: we hebben nog een slaapkamer over. Met het stof nog in de haren melden we ons in het zorghuisje waar hetzelfde ritueel als gisterenavond zich herhaalt. Blije kinderen, allemaal onder de douche en fris in de pyjama’s en badjassen voor een verhaaltje of een spelletje. Roos en ik zijn steeds als eerste klaar en gaan dan koken. Merel volgt meestal rond 19.00 en Erik heeft het meeste werk en is er pas tegen 19.30. Dan stikken wij al van de honger na al dat harde werken. En ook in Zuid-Afrika moeten we zelf afwassen, schoonmaken en opruimen. Roos en ik maken alvast een boodschappenlijstje voor als we morgen naar de supermarkt Checkers in Amanzimtoti gaan. Merel heeft er voor de zekerheid ‘bankstel’ bij geschreven maar ik denk dat dat niet in het plastig draagtasje past, haha! We hebben de meiden beloofd dat ze allebei een Zuid-Afrikaanse sim-kaart voor hun telefoon mogen kopen zodat ze goedkoper even kunnen what’s-appen. Morgen zal Erik proberen om in het internetcafé bij het winkelcentrum de foto’s toe te voegen bij de verslagen. Dan krijgen jullie er een beetje beeld bij. Ik wil eigenlijk ook nog een paar andere dingen met jullie delen die ons zo af en toe ter ore komen en die ik wil opschrijven zodat ik het kan onthouden. Lower Illovo, waar Mother of Peace ligt, ligt in de provincie Kwazulu-Natal. Dit project is gestart in 2004, toen het aantal weeskinderen explosief steeg door de HIV/aidscrisis. Kwazulu-Natal heeft het hoogste percentage weeskinderen van Zuid-Afrika, nl. 27%!!! Omdat het missen van een familie om in op te groeien en je te ontwikkelen van essentieel belang is voor de toekomst van niet alleen het kind maar ook het gehele land, biedt Mother of Peace momenteel een thuis aan 81 kinderen. Niet alleen wezen, ook kwetsbare en misbruikte kinderen. Naast een gezin, goed eten en een warm thuis gaan de kinderen naar school, sport, krijgen ze psychische ondersteuning en leren ze vaardigheden om zelfstandig verder te kunnen na hun 18e. Ze leren o.a. groente verbouwen, koken, wassen, naaien, huishouden, broodbakken en potten bakken. Sinds kort is er een winkeltje geopend waar je handwerk van de kinderen kunt kopen en de opbrengsten gaan naar de wensenlijst van MoP. Hierop staan o.a.: kopieerapparaat, schoenen, uniformen voor school, whiteboards, pannen, bankstellen (!), verjaardagscadeautjes voor de kinderen, sponsor een leraar (dus bijv. een muziekleraar die een keer per week komt om les te geven), babymelk, deodorant voor de pubers, etc. Maar ook grotere dingen als een waterfiltersysteem zodat ze grondwater kunnen gebruiken, een vrachtwagen of ‘bakkie’ voor de aanvoer van alle spullen. In de loop van volgende week mogen wij aangeven waar we het geld van onze donaties van o.a. het dansfeest aan willen gaan besteden. De andere vrijwilligers die hier zijn hebben ook veel geld opgehaald en zij zijn met elkaar de craftroom aan het renoveren. Petje af voor die meiden: zij staan te schuren en verf van de metalen kozijnen af te bikken… echt een vreselijke klus. Ze kopen alle materialen en gaan de klus helemaal afmaken! Verder wilde ik nog vertellen dat er vorige week een tweeling binnen is gekomen van 5 weken oud. Overdag zijn ze samen maar ’s avonds worden ze uit elkaar gehaald omdat ze standaard van 21-24 uur aan een stuk door huilen…Zulke kleine moppies! Daar wil je ook wel de hele dag mee rondwandelen.
Morgen is het onze laatste dag volgens het vakantierooster. Erik gaat pottenbakken en ik ga brooddeeg maken. De meiden gaan waarschijnlijk helpen bij de babyroom. Dan boodschappen en ’s middags spelen met de kinderen. Vrijdag gaan we naar Oribi en zaterdag is het Mandela’s Day. Dan komen er twee organisaties iets doen met de kinderen en worden wij geacht te assisteren. Zondag willen we een dagje vrij nemen om Durban te bekijken en vanaf maandag start de school weer en gaan we in een strak rooster. Dat wordt nog wat want we zijn nu al elke dag doodmoe! Groetjes vanuit een fantastisch en swingend Zuid-Afrika